The Delines uit Portland, Oregon maakten in 2014 bij wijze van experiment een voorzichtig debuut ‘Colfax’ dat onverwacht gunstig werd opgepikt. The Delines is de nieuwe band van ex- Richmond Fontaine frontman Willy Vlautin samen met zangeres Amy Boone. De band bestaat verder uit twee andere ex-Richmond Fontaine bandleden Sean Oldham op drums en Freddie Trujillo op bas aangevuld door Cory Gray op toetsen en trompet. Toch is er een groot verschil met Willy Vlautin’s vorige band. Hoewel Vlautin’s inbreng aanzienlijk is - hij schrijft alle teksten, prachtige verhalende songs op het lijf van Amy Boone - is zij nu de frontvrouw die de band draagt met gitarist Vlautin in een ondersteunende dienende rol.

The Delines waren goed op weg om hun plaats in te nemen in het grensgebied tussen folk, country en soul toen het noodlot begin 2016 bij zangeres Amy Boone toesloeg: een auto ongeval brak haar twee benen en ze moest bijna drie jaar lang revalideren. De tweede plaat ‘The Imperial’ die toen bijna klaar was bleef op de plank liggen en kwam pas begin dit jaar uit met een bijkomende tour die eind april België en Nederland aandeed met maar liefst elf concerten. Die tour krijgt nu een vervolg met na Ierland en Spanje een optreden in de AB.

Amy Boone draagt nog blijvend de gevolgen van haar ongeval als ze steunend op haar wandelstok het podium opkomt. De band grossiert in retro country-soul en wat dat betekent is van meet af aan duidelijk met een heerlijke sound, warm en soulvol maar ook fragiel in het vertolken en verwoorden van de pijn van de personages uit de songs. Gitarist Willy Vlautin zet met een aantal strakke gitaaraanslagen het eerste nummer in, de nieuwe single “Eight Floors Up” die zich afspeelt in een ziekenhuis, meteen een intense song waarin Amy op innemende wijze de wanhoop van haar personage vertolkt, “Gimme a shot now/ Morfine , it’s the only friend I need” klinkt het. Meteen volgt de titelsong van hun laatste werkstuk ‘The Imperial’, een mid-tempo mooie verhalende ingehouden soulballade met de prachtige stem van Amy. The Delines zijn meesters van het kleine gebaar, prachtig verwoorde verhalende songs over personages aan de zelfkant van de maatschappij veelal in de ik-vorm geschreven wat de aansprekingskracht vergroot. Het zijn songs die tristesse uitstralen maar met een tederheid gebracht met respect voor het klein menselijke leed.

Het hoeft niet te verbazen dat het allemaal ballads zijn, met hier en daar een kleine tempowisseling. Song na song bouwen Amy & C° aan een luisterrijke verhalende sfeer waarin de personages alle ruimte krijgen om hun verhaal te laten vertellen door Amy’s invoelende troostzoekende stem. Verhalen over gewone mensen die proberen het beste van het leven te maken, maar daar door allerlei tegenslagen niet helemaal in slagen. De songs volgen elkaar vlot op zonder uitleg over hun inhoud of ontstaansgeschiedenis maar dat hoeft in deze contekst niet. Het zijn allen trage songs, de een na de andere, die woord voor woord, zin na zin hun verhaal doen en je in 3-4 minuten meenemen in de wereld van de personages. Amy betovert met haar ontspannen soulvol stemgeluid en houdt zonder het minste effectbejag het publiek danig in de ban dat het haast vergeet te applaudisseren.

De set bestaat in hoofdzaak uit de songs van The Imperial aangevuld met een aantal nieuwe songs en een paar oude.
Voor “Waiting on the Blue” wordt de AB club niet voor het laatst ondergedompeld in een rokerige donkerrode nachtclubsfeer voor zinderende midnight jazz & country soul. De zachte stem van Amy klinkt breekbaar, spaarzaam aangevuld met zacht zoemend pianospel met een toetje trompet tegen het golvende geluid van de cymbalen. Het is muisstil, kippenvel. Volgt het beklijvende “That Old Haunted Place” in een desolate sfeer aangescherpt door gitaarwerk van Vlautin.

De hartbrekende ballade “Holly the Hustler” gaat over de geknakte dromen van een 19-jarig meisje dat in verkeerde handen valt. Het is een trage, laidback song door Amy gelaten gezongen met vierstemmige vocale steun en een opmerkelijke Cory Gray die deels een pianoriedel aanlevert deels de trompet bespeelt waarvan de sound crescendo gaat met het aanhoudende refrein. Prachtig en het publiek dat zich tot dan toe heeft ingehouden applaudisseert nu wel voluit. Volgt ”Colfax Avenue” de enige song uit het debuut die de setlist haalt, een trage storytelling song met harmonie-zang en een mooie gitaarlijn. Volgt het nieuwe “Hold Me Slow” een midnight pianoballade steunend gezongen in een rood gedempte nachtclubsfeer.

Halfweg speelt de band een ingetogen instrumental “Houston’s Hungover”. Het geeft Amy eindelijk de mogelijkheid om te gaan zitten. Ze neemt plaats achter de toetsen waardoor Cray de ruimte krijgt om voluit trompet te gaan spelen. De inbreng van trompet zorgt voor extra soul impact en is prominent aanwezig tijdens de rest van het concert.
Amy blijft aan de piano voor de volgende twee songs en zingt “Where Are You Sonny?” een ballade met het verhaal van een andere gebroken en beschadigde relatie opgeluisterd met een mooie trompetsolo met demper en een terugkerend refrein. Ook het meewiegende “Room on the Tenth Floor” zingt Amy formidabel met andermaal een subtiele plechtstatige trompetpartij.

Tot de hoogtepunten behoren zeker het ‘uptempo’ ”Eddie & Polly” over een tot mislukken gedoemde relatie met Amy terug in het midden aan de microfoon en Cory aan de piano. Het wordt een knappe song voorzien van een refrein en ooh’s backings, een kringelend gitaartje en afgewerkt met een wegstervend geluid. “I Always Meant to Come Back” is nog een nieuwe story song van nadrukkelijke soulmakelij die mij al te veilig klinkt in het bekende soul straatje, geen slechte song maar nog niet definitief. Zoals geweten spelen en schaven The Delines aan hun songs tot ze helemaal goed zitten.

”Cheer Up Charley” heeft iets melancholisch en gelijk iets opwekkends. Amy zingt met troostende stem, voor alle sukkelaars die tegenslag hebben, balsem voor de ziel terwijl Vlautin countert met strak gitaarspel. Ook uit de prachtige soul sleper “Let's Be Us Again” straalt leven en biedt de muziek en de stem van Amy troost: komaan, kop op… nog wat ooh’s en een trompetje ronden het af.

In de toegift wordt de AB club een laatste keer in het donker gezet voor een midnight jazzballade “Wait for Me” B-kant van de nieuwe single. Amy zingt en vat de juiste toon, een zoemende piano toets en nog een klein trompetje (demper) weerklinken. Het is weerom muisstil, kippenvel, wow…Het afsluitende “He Don't Burn for Me” over het uitdoven van een intieme relatie is andermaal een soul sleper van het zuiverste water, soulvol beheerst gezongen zonder de minste stemuithalen aangevuld met gospel geïnspireerde samenzang.

The Delines weten al bij de eerste song de juiste atmosfeer te creëren. Intensief optreden, repeteren, samenspelen en bijschaven heeft de band geen windeieren gelegd: elk bandlid speelt elke noot perfect en ingehouden, de ideale inkleding voor de song en omkadering voor de prachtige stem van zangeres Amy Boone. De aandacht wordt zodoende vastgehouden van begin tot einde. Topoptreden!

Marc Buggenhoudt

Foto's © Yvo Zels

Setlist

1. Eight Floors Up (Eight Floors Up, 7" single, Side A, 2019)
2. The Imperial (The Imperial, 2019)
3. Lately I've Been Going Down (new song)
4. Waiting on the Blue (The Imperial, 2019)
5. That Old Haunted Place (The Imperial, 2019)
6. Holly the Hustle (The Imperial, 2019)
7. Colfax Avenue (Colfax, 2014)
8. Hold Me Slow (new song)
9. Houston’s Hungover (Instrumental)
10. Where Are You Sonny? (The Imperial, 2019)
11. Room on the Tenth Floor (The Imperial, 2019) Extras From "The Imperial Sessions"
12. Eddie & Polly (The Imperial, 2019)
13. I Always Meant to Come Back (new song)
14. Cheer Up Charley (The Imperial, 2019)
15. Let's Be Us Again (The Imperial, 2019)
Encore:
16. Wait for Me (Eight Floors Up, 7" single, Side B, 2019)
17. When Marlene Was Marlene (new song)
18. He Don't Burn for Me (The Imperial, 2019)